Blindaður af ást, eða hræðslu?

Það getur svo sem meira en verið að Geir blessaður hafi rétt fyrir sér um hatur Samfylkingarinnar á Davíð, en þegar hann segir þetta um Samfylkinguna er hann í rauninni að segja að þjóðin hati Davíð líka. Eða hefur hann kannski raunverulega ekki ennþá tekið eftir því hvað þjóðin hefur verið að hrópa eftir niður á Austurvelli?

Ég veit ekki hvort að gerð hefur verið könnun á því hve stór hluti landsmanna vill Davíð burt úr Seðlabankanum. Hún hefur í það minnsta farið framhjá mér ef hún hefur verið gerð. Það kæmi mér ekkert að óvart ef að þær tölur yrðu nokkurn vegin Sjálfstæðismenn á móti rest, sem sagt 70-75% sem vildu breytingar. Er íslenska þjóðin þá orðin svona hatursfull?

Ég er einn af þeim sem vill fátt heitara þessa daganna en að Davíð, og reyndar félagar hans tveir líka, hverfi hið snarasta úr Seðlabankanum. Hef reyndar verið á þeirri skoðun lengi. Það hefur ekkert með hatur að gera, ég myndi frekar tengja það við heilbrigða skynsemi. En hún er sennilega sjaldséður hvítur hrafn í Sjálfstæðisflokknum.  

Málið snýst í rauninni ekki um persónuna Davíð Oddson, heldur pólitíkusinn Davið, og þá staðreynd að það er í hæsta máta stórfurðulegt að fyrrverandi stjórnmálamaður sem uppfyllir ekki nokkrar hæfniskröfur að öðru leyti sé einn æðsti stjórnandi peningamála í landinu. Þar skiptir í rauninni engu máli hvort um væri að ræða Jón Baldvin frekar en Davíð eða hvaða pólitíkus sem er ef því er að skipta. 

Sjálfstæðismenn hafa hins vegar persónugert þessa kröfu, flest allra annarra en þeirra í landinu. Hver ástæðan fyrir því er nákvæmlega veit ég ekki. Það gæti verið að eftir allan þennan tíma sé ást þeirra á fyrrverandi formanni sínum enn svo sterk þeir séu tilbúnir að vaða eld og brennistein til að ekki sé hróflað við honum.  Kannski er þetta bara hrein og klár hræðsla, að þegar til kom hafi mönnum skort kjark til að setja ofan í við gamla herrann.

Geir er kannski,eftir allt, ekkert betri en ljónið í galdrakarlinum í oz. 

Geir: Stjórnuðust af hatri