Aðalefnið er að gleymast

Það virðist vera að spilast vel úr spilunum fyrir Valgerði Sverrisdóttur eins og hlutirnir líta út núna. Frá því að klúður Bjarna varð opinbert í gærkvöldi virðast nánast allir sem hafa tjáð sig um málið gleymt um hvað það ætti í raun að snúast. Valgerður grætur það að öllum líkindum ekki. Ef að ekki hefði komið til klúðurs Bjarna, sem er töluvert mikið, þá værum við vonandi að horfa uppá það að Valgerður væri nú spurð útúr um efni bréfsins. Henni til mikils létts gæti ég trúað. 

Það sem skiptir máli er það að Valgerður Sverrisdóttir, fyrrverandi viðskiptaráðherra, hefur enn sem komið er ekki þurft að horfast í augu við þá staðreynd að það var hún sem var viðskiptaráðherra þegar að bankarnir voru einkavæddir. Eitthvað sem að margir Framsóknarmenn voru greinilega ekki ánægðir með. Hún ber því ábyrgð á því ásamt öðrum og, eins og mennirnir í bréfinu segja líka, á því regluverki sem sett var fyrir bankanna að starfa í. 

Valgerður talar fjálglega um að Bjarna sé illa stætt á því að sitja áfram á þingi, talar um samvisku hans og segist sjálf ekki myndi gera það. En hvað með hana sjálfa? Hver er hennar ábyrgð? Hvað með hennar samvisku? Ætti hún jafnvel ekki að axla einhverja ábyrgð á þeim aðstæðum sem hafa blasað við landsmönnum síðasta rúma mánuðinn?

Ég geri mér fulla grein fyrir því að Valgerður er langt í frá sú eina sem ætti að horfa í eigin barm á þessum tíma. Ég vona samt sem áður en Valgerður verði ekki svo heppin að tilraun til þess að vekja athygli á þessu fari ekki útum þúfur vegna þess klúðurs sem Bjarni gerði sig sekan um. Sem ég ætla mér aftur á móti ekki að verja hér, né fjalla meira um.

Bjarni íhugi stöðu sína